Gokkusagıcocukları kitaplara yaptığı düşünceleri

aşkın dinden, emirlerden, yasaklardan, görünen görünmeyen her şeyden üstün olduğunu anlatan gabriel garcia marquez romanı.
"mutluluğun iyi edemediğini iyi edecek ilaç yoktur."

"Delgadina, ruhum benim." diye yalvardım O'na, özlemle. "Delgadina". Kız sıkıntılı bir homurtuyla bacaklarımdan kurtuldu, bana sırtını dönerek kabuğunun içindeki bir salyangoz gibi kıvrıldı. İçine kediotu katılmış o içecek benim için de, onun için de pek etkili olsa gerekti, çünkü hiçbir şey olmadı,ne O'na, ne de bana. Ama umrumda değildi. Onu uyandırmanın ne yararı var ki diye sordum kendi kendime, böylesine aşağılanmış ve hüzünlü, bir kefal gibi soğuk hissederken kendimi.

"evet azizim! ben hayallerin arkasına gizlenmiş olan hayaletleri arıyorum. Ne yazık ki bulamiyorum. Tam olarak 'bulamıyorum' demek de yanlış. bunu nasıl anlatacağımı bilmiyorum. ilmi gerçeklere kimsenin bir şey demeye hakkı yoktur. Yalnız, bir hakikatin varlığı diğer bir hakikatin varlığına engel olmaz. Bazı vicdanlar, başlangıç ile sonu birbirinden ayıran bir çizginin önünde durup orada kalamaz. ben bu hayati; dünyaya niçin geldiğimii, ne olacağımızı, bizi bu dünyaya göndereni anlamadan terketmemeye niyet ettim. keşke bu sorulara olumlu ya da olumsuz bir cevap bulabilseydim. yarı derviş, yarı deli ama her gordugunu hikmet gözüyle gören bir duşbazın düşleri sizi çağırıyor. hayat, sekr anında görülen bir düş degil midir? kim bilir?"

"aşksız geçen bir ömür beyhude yaşanmıştır. acaba ilahi aşk peşinde mi koşmalıyım mecazi mi,yoksa dünyevi,semavi ya da cismani mi diye sorma! ayrımlar ayrımları doğurur. aşk'ın ise hiçbir sıfata ve tamlamaya ihtiyacı yoktur.

başlı başına bir dünyadır aşk. ya tam ortasındasındır,merkezinde ya da dışındasındır,hasretinde."

"bunu anlatmak doğru mu bilmiyorum. çok kişisel bir şey. çok duygusal. artık anı olmuş. kitabımın adını ben "dört yanım puşt zulası" koymuştum. ama sevgili kardeşim ali özoğuz buna engel oldu. bana "kitabına böyle bir ad koymaya hakkın yok" dedi. "seni 15 yaşında çocuklar, kızlar taparcasına seviyorlar. sen bununla ola ki burjuvazinin tuzaklarını söylüyorsun. ama şu da var, o çocuklara saygı duymalısın. hatta bu adı bir şiirine bile verme, mısra olarak kalsın." düşündüm, ali'ye hak verdim. madem öyle, kitabımın adı hasretinden prangalar eskittim olsun dedim. şunu da söyleyeyim, başlangıçta "eskittim" değildi, "çürüttüm"dü o sözcük. yani "hasretinden prangalar çürüttüm." fakat çürüttüm sözcüğünü sevmedim. her ne kadar doğrusu "çürüttüm" de olsa sevemedim. bir de bu sözcüte üç tane ü geliyor ya arka arkaya, kulağımı tırmaladı. iç kulağımı, yani gönlümü tırmaladı. her şairin bir de yüreğinde kulağı vardır. onu tırmaladı işte. müzik ve anlam bakımından daha güçsüz buldum. o nedenle "eskittim" dedim." ahmed arif böyle söylüyor...

''...anlat:
bir yusuf masalıdır de
bunu söyle ve fakat
şunu da sor
yusuf'un masalı neden
yusuf'la başlamıyor?
bir varmış bir yokmuşla başlıyor bütün masallar gibi
bir şivekarvarmış,bir gençkız
yusuf yokmuş,cinler
kaçırmış,yazgı saklamış onu.

masalın orasına gelince bir yusuf gösterilecek
ama önce masalı bir şivekar
nasıl başlatıyor
bilmek gerek...,,

çeviri çok başarısız geldi bana, aslında çok güzel bir kitap, ingilizce biliyorsanız sakın çeviri almayın derim, orjinal daha bi tat veriyor..

günümüzde insanların gazeteler, dergiler, televizyon kanalları, güç, savaş tehdidi ile nasıl kontrol edildiğini anlatan; okuduktan sonra neden tüm halkların bilinçsizleştirilmeye, yoz ve kuru bir pop kültürüne sahip boş kafalı insanlar haline getirilmeye çalışıldığını görmenizi sağlayan; insanı korkutan kötücül sistemin mükemmel çalışan dişlilerini gözler önüne seren müthiş kitap.

hızlıca akan bir livaneli romanıdır. her zaman olduğu gibi. livaneli' nin bir kedi bir adam bir ölüm kitabından sonra çıkarttığı her kitap böyledir zaten. hızlıca alır seni sürükler ve biter. bittiğinde üzülürsün.

ancak hem serenad ta, hem de bu kitapta sonlar çok aceleci bağlanmış, kimle konuşsam aynısını söylüyor. sanki livaneli sıkılmış; bu da böyle oluversin demiş. sanki biraz da vakit ayırsa bir baş yapıt çıkarabilecekken bu da böyle olsun demiş..

Pelageya; Hep merak ederim; acılara katlanma gücünü nereden bulur insan!
Ana; İnsan alışır.